Αν ένας που περπατάει στο δρόμο πέφτει συνέχεια, είναι δυνατό να πει, αφού πέφτω, ας μείνω ξαπλωμένος στη μέση του δρόμου, γιατί αν σηκωθώ, μπορεί να ξαναπέσω; Ασφαλώς όχι.
Έτσι και ένας, αν πέσει πάλι και πάλι σε αμαρτίες, δεν είναι λογικό να πει, αφού μπορεί να ξαναπέσω, δεν πάω στον πνευματικό τις αμαρτίες μου να πω.
Περισσότερο ευάρεστο στο Θεό είναι να ακούει ο άνθρωπος τα λόγια Του από το να του προσφέρει διάφορες θυσίες σύμφωνα και με τα εξής λόγια του Σαμουήλ, «ει θελητόν τω Κυρίω ολοκαυτώματα και θυσίας ως το ακούσαι φωνής Κυρίου; ιδού ακοή υπέρ θυσίαν αγαθήν και η επακρόασις υπέρ στέαρ κριών» (Α´Βασ. ιε´,22).
Το να ακούει ο Σαμουήλ το Θεό το είχε μάθει ο ίδιος από μικρός από τον ιερέα Ηλί, που του είπε, όταν του ξαναμιλήσει ο Θεός να του πει, «λάλει, Κύριε, ότι ακούει ο δούλος σου». (Α´ Βα. γ´,9).
Το πρόβλημα για τον άνθρωπο δεν είναι τόσο το ότι δε μπορεί να καταλάβει τι είναι ο Θεός, αλλά το ότι καταλαβαίνει λάθος τον εαυτό του και νομίζει ότι κάτι είναι. Βρίσκεται, δηλαδή το πρόβλημα στο νου του σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «ει γαρ δοκεί τις είναί τι, μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά» (Γαλ. στ´,3).
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.