ΕΩΘΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ
Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ἰησοῦν. 2Καὶ λίαν πρωῒ τῇ μιᾷ
τῶν Σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 3Καὶ ἔλεγον πρὸς
ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 4Καὶ ἀναβλέψασαι
θεωροῦσιν, ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 5Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ
μνημεῖον, εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν· καὶ
ἐξεθαμβήθησαν. 6Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν
ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 7Ἀλλ’ ὑπάγετε,
εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ τῷ Πέτρῳ, ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν
ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. 8Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ, ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς
τρόμος καὶ ἔκστασις· καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.
Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον
ἀναμάρτητον. Τὸν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου
ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν,
ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ, χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν
Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν αὐτοῦ. Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Ευαγγελική περικοπή για την Κυριακή Θ’ Λουκά, 23/11/2025

Λουκ: ιβ΄ 16–21

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου

16 Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Απόδοση στη Νέα Ελληνική

16 Τους είπε μάλιστα (ο Κύριος) την εξής παραβολή: «Κάποιου πλούσιου ανθρώπου τα χωράφια έδωσαν άφθονη σοδειά. 17 Τότε εκείνος σκεφτόταν και έλεγε: “Τι να κάνω; Δεν έχω μέρος να συγκεντρώσω τα γεννήματά μου! 18 Αλλά να τι θα κάνω!”, είπε. “θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες για να συγκεντρώσω εκεί όλη τη σοδειά μου και τ’ αγαθά μου.19 Μετά θα πω στον εαυτό μου: τώρα έχεις πολλά αγαθά, που αρκούν για χρόνια πολλά⋅  ξεκουράσου, τρώγε, πίνε, διασκέδαζε”.  20 Τότε του είπε ο Θεός: “Ανόητε. Αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά, λοιπόν, που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν;” 21 Αυτά, λοιπόν, παθαίνει όποιος μαζεύει πρόσκαιρους θησαυρούς και δεν πλουτίζει τον εαυτό του με ό,τι θέλει ο Θεός».agiamarinailision

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ἐφεσ. β´ 14-22) 23 Νοεμβρίου 2025

Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μας, ἐπειδή συνένωσε τούς δύο σέ ἕναν λαό καί
κατέστρεψε τόν μεσότοιχο πού τούς χώριζε, δηλαδή τήν ἔχθρα πού ὑπῆρχε
ἀνάμεσά τους, ἀφοῦ μέ τή σάρκα του κατήργησε τόν νόμο τῶν ἐντολῶν πού
συνίσταντο σέ διαταγές γιά νά συγκροτήσει γιά τόν ἑαυτό του ἕναν νέο ἄνθρωπο
καί ἀπό τούς δύο, Ἰουδαίους καί εἰδωλολάτρες, μέ τό νά τούς εἰρηνεύσει, καί νά
συμφιλιώσει καί τούς δύο σέ ἕνα σῶμα μέ τόν Θεό, διά τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ,
πού χύθηκε ἐπάνω στόν σταυρό, μέ τό ὁποῖο θανάτωσε τήν ἔχθρα τους. Καί ὅταν
ἦλθε, κήρυξε τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης σέ ἐσᾶς τούς εἰδωλολάτρες, πού ἤσασταν
μακριά, καί στούς Ἰουδαίους, πού ἦταν κοντά, γιατί μέσω τοῦ Χριστοῦ προσεγγίσαμε καί οἱ δύο τόν Θεό Πατέρα μέ ἕνα Πνεῦμα. Ἑπομένως, λοιπόν, ἐσεῖς, οἱ
πρώην εἰδωλολάτρες, δέν εἶστε πλέον ξένοι καί προσωρινοί κάτοικοι, ἀλλά συμ –
πολίτες τῶν ἁγίων (δηλ. τῶν χριστιανῶν) καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, καί ἔτσι προσ –
τεθήκατε στό οἰκοδόμημα πού ἔχει ὡς θεμέλιο τούς ἀποστόλους καί τούς προ –
φῆτες καί ὡς ἀκρογωνιαῖο λίθο τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό, στόν ὁποῖο συναρμολογεῖται ὅλη ἡ οἰκοδομή τῆς ἐκκλησίας καί αὐξάνει γιά νά γίνει ναός ἅγιος ὅπως τόν
θέλει ὁ Κύριος. Χάρη στήν ἕνωσή σας μέ τόν Κύριο, οἰκοδομεῖσθε καί ἐσεῖς μαζί
μέ τούς ἄλλους, ὥστε νά γίνετε χῶρος κατοικίας τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Πνεύματος.
(Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση
τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ Παῦλος ἀπευθύνεται στούς
χριστιανούς τῆς Ἐφέσου πού προέρχονται ἀπό τόν εἰδωλολατρικό κόσμο καί τούς θυμίζει τό μακράν τοῦ Θεοῦ παρελθόν τους, τότε πού ἡ πίστη τῶν εἰδώλων τούς κρατοῦσε ἀποκλεισμένους ἀπό τήν Ἐκκλησία καί
τήν προοπτική τῆς σωτηρίας. Ὁ Ἀπόστολος διδάσκει πώς ὁ Χριστός, μέ
τή σταυρική Του θυσία, γκρέμισε τά τείχη τῆς ἐχθρότητας καί τῆς ἀντιπαλότητας, πού κυριαρχοῦσαν μεταξύ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ καί τοῦ Ἐθνικοῦ
κόσμου καί δημιούργησε μιά νέα ἀνθρωπότητα, φέρνοντας τήν εἰρήνη.
Αὐτή ἡ νέα ἀνθρωπότητα εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Ἐκκλησία τῆς ἑνότητας καί τῆς εἰρήνης.
Αὐτά τά δύο κορυφαῖα πνευματικά κεφάλαια συνιστοῦν τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά τήν ἀσφαλῆ πορεία τῆς Ἐκκλησίας στόν χρόνο.
Γι’ αὐτό, ὑπηρετήθηκαν, μέ ἰδιαίτερη φροντίδα καί ἐπίπονους ἀγῶνες,
ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί τούς Ἁγίους τῆς πίστεώς μας.
Πῶς, ὅμως, ἐξασφαλίζεται ἡ κατάκτηση καί διατήρησή τους; Μέ καθημερινά εὐχολόγια ἤ μέ συγκεκριμένες δράσεις; Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ
μόνο ἤ μέ τή διαρκῆ καί ἐν ἀγάπῃ σύμπραξη καί συνεργασία ὅλων τῶν
μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος;
Ἡ δισυπόστατη ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει διττό χαρακτῆρα. Κατ’ ἀρχάς, ἀφορᾶ
στήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μέ τήν, χωρίς ὅρους
καί προϋποθέσεις, ἀποδοχή τῆς δογματικῆς διδασκαλίας της, ἡ ὁποία
σχηματοποιήθηκε μέ τίς ἀποφάσεις τῶν ἑπτά Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τῶν ἀναγνωρισμένων τοπικῶν Συνόδων. Εἶναι δέ, κατά
πάντα, ἀπαραβίαστη. Οἱ ὅποιες ἀπόπειρες παραχάραξης καί ἀμφισβήτησης τοῦ δόγματος, στήν πορεία τοῦ χρόνου, χαρακτηρίστηκαν αἱρέσεις,πού τραυμάτισαν τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί καταδικάστηκαν ἀμετάκλητα ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ἡ δεύτερη διάσταση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἀφορᾶ στή διοίκηση. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνας ἀκέφαλος πνευματικός ὀργανισμός.
Μπορεῖ κεφαλή της νά εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀλλά ὁ Ἴδιος κατέστησε
διαδόχους καί διαχειριστές τῶν καθημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι κατέχουν θέση
ὑπεύθυνη καί διακονική μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό σύστημα διοικήσεως
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι Συνοδικό, γιά τά γενικά τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ζητήματα, καί Ἐπισκοποκεντρικό, γιά τά ζητήματα
τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, Μητροπόλεων καί Ἐπισκοπῶν. Ἡ ἑνότητα διαφυλάσσεται μέ τήν ὑπακοή καί συμπόρευση κλήρου καί λαοῦ κάτω ἀπό
τό ὠμοφόριο τοῦ Ἐπισκόπου τους, ὅταν ἐκεῖνος ζεῖ κατά Χριστόν καί
ἐφαρμόζει ἐπιμελῶς τά τῆς δογματικῆς καί θεολογικῆς διδασκαλίας τῆς
Ἐκκλησίας. Ἡ ἄρνηση ὑπακοῆς στόν Ἐπίσκοπο καί οἱ φατριαστικές κινήσεις σέ μιά τοπική Ἐκκλησία ὁδηγοῦν σέ σχίσματα, τά ὁποῖα, ἐμφανιζόμενα στήν ἱστορία, τραυματίζουν καί πληγώνουν ἀνεπανόρθωτα τήν
ἑνότητά Της.
Ἡ διαφύλαξη τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐξασφαλίζει τό δεύτερο πνευματικό κεφάλαιο, τήν εἰρήνη, πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν κόσμο. Ἀλλά, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς εἰρήνης, ὁ Ἴδιος διακήρυξε: «Μή νομίσετε ὅτι ἦλθα νά φέρω εἰρήνη στή γῆ. Δέν ἦλθα νά φέρω εἰρήνη, ἀλλά
μάχαιρα» (Ματθ. 10,34). Τρομακτικός ὁ λόγος. Πῶς συμβιβάζεται μέ τόν
Χριστό τῆς εἰρήνης; Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐξηγεῖ: «Δέν ἦρθα
νά συμφιλιώσω τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα, τή σοφία μέ τήν ἀνοησία, τό
καλό μέ τό κακό, τό δίκαιο μέ τή βία, τήν κτηνωδία μέ τήν ἀπανθρωπιά,
τήν ἁγνότητα μέ τήν ἀσωτία, τόν Θεό μέ τόν μαμωνᾶ, ἀλλά ἔφερα τό ξίφος γιά νά κόψω τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο, γιά νά μήν ἀναμειγνύονται. Τό ξίφος τῆς ἀληθείας ἤ τό ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό ἴδιο.
Ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ
ἀλήθεια».
Εἰρήνη στήν Ἐκκλησία δέν σημαίνει συμβιβασμός μέ τό ρεῦμα τοῦ
κόσμου, ὑποχώρηση ἐμπρός σέ σκοπιμότητες, ἐκπτώσεις στό ἦθος καί
παραχάραξη τῆς ἀλήθειας. Κυρίως, δέν σημαίνει ἀναθεώρηση τῆς πίστεως στόν βωμό μιᾶς ἐπίπλαστης καί ἐφήμερης ἑνότητας. Τήν εἰρήνη
καί τήν ἑνότητα ὀφείλουμε, κλῆρος καί λαός, νά διατηροῦμε ἀκμαῖες
καί ζωντανές, γιατί μόνον ἔτσι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ ὡς Σῶμα Χριστοῦ
καί κιβωτός σωτηρίας.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ.